Leeg huis

Het huis is leeg. Raar.

De verhuiswagen en de helpers hebben goed hun best gedaan om al onze huisraad in de vrachtwagen te laden. Gisteren nog gebeld met het verhuisbedrijf en het was een hele opluchting dat hij vertelde dat er nog geen beperking lag op vrachtverkeer. Maar een grote domper is wel dat Harold, Rene"s broer, niet mee mag met de vrachtwagen. 3 in de cabine is teveel tgv de Corona maatregelen.

Tijdens de verhuizing kwamen zus Jeannette, schoonzus Marian en mijn nichtjes nog even langs. 

Jeannette droeg het ABC voor tot de C van Corona, en toen werd het allemaal anders. Ook een lief gedicht van ma droeg ze voor.

Als kado kregen we een wandcollage met allemaal familiefotos. Die zit nu in de verhuiswagen. Als we in Zweden zijn, moeten we het maar eens goed bekijken.

Nu met alleen 2 camingstoeltjes, een campingtafel en 2 matrassen nog 2 dagen in ons lege huis. Door de Corona durven we niet zoals gepland bij mijn ouders te slapen.

Nu ik aan het schrijven ben zie ik ineens buiten de buren bezig met het ophangen van zweedse vlaggetjes en ik zie spandoeken met teksten. Wat een verassing!

Maar snel even er naartoe nu........

Nou, dat was echt verassend. Alle buren hadden een paraplu buiten gehangen en een bordje met teksten erop. 'Aju paraplu', 'Vulle wille in Zweden' en andere leuke zweedse teksten.

We zijn beide ontroerd. Dag lieve buurtjes! 

We vertrekken.....of niet?

Wat een rare tijd is het.

Eergisteren onze laatste werkdag.  Dan verwacht je dat je daarna nieuwe energie krijgt om toe te werken naar de verhuisdag, een nieuwe omgeving, nieuwe mensen ontmoeten. Maar hoe anders is het met elk uur van de dag wel het Coronavirus in je hoofd, op tv of op de radio. En dan de grenzen, open of dicht? Wat doet Zweden ? Ik las een artikel van een belgische epidemiologe die veel kritiek had op Zweden. Veel te traag wordt er actie ondernomen. Pas nu zijn er adviezen om een aantal scholen te sluiten, maar blijft een eigen keus.  Volgens de epidemiologe komt dat omdat een beperkte groep het beleid voert, en iedereen luistert naar één persoon: Er wordt erg geluisterd naar de staatsepidemioloog, de maatregelen komen vanuit zijn visie. Er wordt daarop heel weinig kritiek geopperd. Alle ferrys varen nog (muv Stenaline). Dat geeft hoop, maar aan de andere kant zou je ook willen dat ze goed voorbereid zijn en het onder controle kunnen houden. Morgen bellen we de ambassade om te vragen of we als emigrant nog wel naar binnen mogen. En dan weten we nog niet hoe het over een week is.

We willen nog niet denken wat we moeten doen als ons huis straks verkocht is en we ons huis uit moeten. 

Maar na alle ellende komt dan gisteravond onze buurvrouw Jannie aan de deur( op veilige Corona afstand) en biedt ons 2 prachtige zelfgemaakte plaids aan. Letterlijk en figuurlijk een prachtig warm gebaar. Geluksmomentje op een Coronadag.

Afscheid van collega's

Vrijdag was het afscheid van onze collega's. Hoewel we allebei nog 2 dagen gaan werken volgende week, was dit afscheid toevallig door onze collega's op dezelfde dag gepland.

René  wordt door zijn collega's uitgenodigd bij de Wok in Hardenberg, waar hij met collega's heerlijk heeft gegeten. 

Ik moest me om 16.00 uur melden op het werk en verder wist ik niets. Ik neem jullie even mee terug naar die dag.

Bij binnenkomst word ik door (bijna) al mijn collega"s ontvangen met koffie en gebak tussen de slingers. Heel raar dat iedereen daar voor mij zit.  Dan begint Gonda als opvolger van mijn functie met een speech. Het begint met het voorlezen van mijn sollicitatiebrief uit 1986. En daarna leest iedereen een stukje over mijn tijd in het Röpcke Zweers ziekenhuis. Als ik dat allemaal zo aanhoor, besef ik dat ik daar toch wel een hele loopbaan en een groot stuk van mijn leven heb doorgebracht. Bijna 33 jaar.

Dan wordt er aangekondigd dat er een zweedse band is geregeld voor mijn afscheid. Jawel, ABBA komt optreden! En daar komen dan mijn collega's van Zorgcontact, uirgedost in glitter en glamourkleding als Agneta's en Frida"s. Elly met de gitaar en dan volgt een medley van ABBA met een passende tekst geschreven over mij. Bij het eerste refrein voel ik een paar traantjes opkomen. Het overvalt me allemaal. Maar door de luchtigheid van het lied, kan ik de rest met droge ogen aanhoren. Prachtig. Dat verdient een staande ovatie!

Na afloop krijg ik een prachtige leren tas overhandigd. Dan denk je dat dat alles is, maar niets is minder waar. Ik had stiekum al een beamer zien staan en dacht nog even, welke vreselijke fotos van mij zullen ze allemaal in de loop van de jaren hebben verzameld? Maar die beamer heeft toch een ander doel. Er wordt een filmpje gestart  die een dag toont uit het leven van mijn werkdag. Hilarisch maar o zo mooi gedaan en herkenbaar. Op de fiets op weg naar het werk, de lange gangen die ik zo vaak heb gelopen en de vergaderingen, pauzes en een kijkje op de afdelingen waar ik veel kwam.

Dan krijg ik ook nog een mand met Hollandse lekkernijen van al mijn collega's. Het kan niet op.

Hierna nemen een aantal collega's van BPL afscheid en de rest gaat mee naar een volgend adres. We gaan naar 'Blij' in het centrum van Hardenberg. Leuk! Na een drankje krijg ik alweer een kadootje. Een fotoboelke met alle herinneringen uit de tijd van zorgcontact. Daarna gaan we het Levend Ganzebord spelen. Hollandser kan niet. Ontzettend leuk. We sluiten af met een heerlijk buffet.

Een mooier afscheid had ik niet kunnen bedenken. Wat een geweldige collega's heb ik toch. En dan besef ik voor het eerst echt dat dit heel waardevol is, en dat ik ze ga missen. Emigreren heeft ook minder leuke  kanten.....

Een taart als afscheid.

Een normale dag op het werk. Nog net bezig met het afronden van een gesprek met een medewerker, werd ik gewaarschuwd door een andere collega dat de medewerkers van het zorgloket al op mij zaten te wachten voor de vergadering. Dus een beetje gehaast kwam ik binnen in de vergaderzaal waar de wijkverpleegkundigen al op mij zaten te wachten. Tussen hen stond een lege stoel met daarvoor op de tafel een enorme slagroomtaart met de logo's van alle betrokken thuiszorgorganisaties, een zweedse vlag en een foto van mezelf. Ik was oprecht verrast en moest echt even slikken ( en niet van de taart). Wat een lieve mensen. Trots op(nu nog) mijn topteam! En de taart was heerlijk.