Aan het werk

Het 'normale ' leven begint weer. Op dit moment zit ik in de keuken van mijn baas, waarvoor ik werk als persoonlijk assistent. Zij is aan het werk op haar kamer en ik heb even tijd om een blog te schrijven. Best raar. Dit kon ik toch een half jaar geleden niet bedenken. Vandaag voelt het zelfs als een drukke dag. Vanochtend naar school, vanmiddag huiswerk maken en om vier uur begon mijn dienst hier. Straks om 21.00 uur rijd ik weer naar huis. In het donker, dus oppassen voor wild en de laatste 5 km opletten geblazen met de 28 bochten in de weg. Sinds een week zijn er langs de weg  overal stokken geplaatst voor de sneeuw en de sneeuwschuivers. Hoewel hier niet noemenswaardig veel sneeuw valt zijn die reflecterende stokken ook zeer handig voor oriëntatie in het donker. Gelukkig is het nog steeds goed weer. Vannacht was de eerste nachtvorst en ik vrees vannacht ook. Regen is er vandaag niet gevallen. De luchten waren wel dreigend vandaag. Prachtige luchten zie je hier overigens. Van een prachtige zonsondergang tot dreigende regenwolken en regenbogen. Regen is er weinig gevallen in het half jaar dat we hier nu wonen, maar wat niet is, kan nog komen. Vandaag was het zelfs zo lekker, dat we buiten in het zonnetje nog een kop koffie hebben gedronken. De natuur in de herfst is prachtig! De bomen kleuren nu zo mooi. Heerlijk om nu in het bos te wandelen. Maar lang genoeg gezeten, nu weer aan het werk, want de poezen hebben honger.

Een half jaar in Zweden

Wat gaat de tijd hard. Vandaag precies een half jaar geleden, op 1 april 2020 reden we 's ochtends met de auto vol spullen vanaf de ferry naar ons huurhuis in Mörlunda.

Toen begon het aanvragen van het persoonsnummer, bankrekening openen, de auto op kenteken zetten, veel huizen bekijken, de zomerjob van René en de start van de zweedse les. 

Nu een half jaar verder zitten we in ons droomhuis in Bergdala. Het was een pittige verhuizing, ondanks de hulp van 2 fantastische nederlandse  mannen die we hier hebben leren kennen. Ik voel me nog geen Zweed, maar begin me wel thuis te voelen in Zweden. Ik begin de mensen te begrijpen, de taal te verstaan en merk dat ik zonder erbij na te denken de handleiding in het zweeds aan het lezen ben  van ons autootje, die we eergisteren hebben gekocht.

Ook hebben we al kennis gemaakt met een aantal buren. Dat de Zweden teruggetrokken mensen zouden zijn, gaat niet op voor deze mensen. Het plan was om een briefje door de brievenbussen te doen, waar we ons voorstellen, en op een later moment zouden we dan stroopwafels rondbrengen bij de buren. Maar door het prachtige weer, troffen we al aardig wat buren buiten en konden we de briefjes direct overhandigen en een praatje maken. Niks gesloten en teruggetrokken, maar fijne mensen. De eerste stroopwafels zijn dan ook al uitgedeeld. Het zijn aardige mensen allemaal. Ik geloof dat we het daarmee wel treffen. Dat komt wel goed.

Vandaag werden we verrast door een prachtige natuur, op slechts een kilometer achter ons huis. Een collega van René en zijn vrouw waren hier op bezoek, en wilden nog een stukje wandelen, een mooie gelegenheid om het meertje te ontdekken dat ergens achter  ons huis moest liggen. We kwamen  uit bij een prachtig meer met een bankje, een  vuurplaats en hoewel het al bijna donker was, een prachtig uitzicht over het water. 

Ook in onze tuin is de natuur dichtbij.Op de vetbollen komen niet alleen de koolmezen af, maar  ook de boomklever en de specht genieten van deze heerlijke traktatie. Helaas heeft een boomklever de vlucht niet overleeft, hij is tegen de serre geknald en lag levenloos op z'n ruggetje.

Na precies een half jaar zonder werk, begin ik dan morgen bij mijn nieuwe baas als persoonlijk assistent. Ik ben benieuwd. Ook wel spannend, maar ik heb er vooral veel zin in.

Ook pakken we volgende week de zweedse les weer op. Iedere ochtend 3 uur naar school. Dat geeft weer ritme aan de dagen en hopelijk kan ik na nog een half jaar schrijven dat de zweedse taal een vanzelfsprekendheid is geworden. We zullen het zien.....